Zabytkowe budowle położone w łódzkiej okolicy Starego Rynku, konkretnie przy ulicy Podrzecznej pod numerami 2/4 i 6/12, powstały w 1954 roku. Charakterystyka ich wykonania nawiązuje do stylu socrealizmu, a ich unikatowość tkwi w bogato zdobionych ścianach. Wykorzystano tu technikę sgraffito – popularną w tamtym czasie formę artystycznego reprezentowania ludzi pracy z miast i wsi.
Sgraffito to szlachetna, tynkarska technika dekoracyjna polegająca na pokryciu ścian kilkoma warstwami barwnego tynku, który następnie jest częściowo zeskrobywany gdy jest jeszcze wilgotny. W wyniku tego procesu odsłania się kolor dolnej warstwy tynku i tworzy się efektowna kompozycja kolorystyczna. Niefortunnie, te wyjątkowe freski są stopniowo niszczone.
Właśnie te unikalne dla swoich czasów obrazy ulegają corocznej degradacji nie tylko przez negatywne działanie kwasów zawartych w deszczówce, ale także przez celowe dewastacje oraz brak odpowiedniej troski ze strony miejscowych władz. Sytuacja nabiera tempa i pilności, gdyż co miesiąc tynki ulegają dalszemu niszczeniu, a coraz większe części malowideł rozpadają się bez możliwości odnowienia.